SV Limburgia – PSV 26 maart 1950 

De uittocht van het legioen

’t Zou een schromelijke tekortkoming zijn als ik deze beknopte kampioensbeschrijving niet tevens hulde bracht aan de ongekende grote schare supporters, die ons op de reis naar Venlo vergezelde. Het was een imposant gezicht de grote uittocht uit Brunssum gade te slaan en ongetwijfeld heeft dit medeleven onze jongens een hart onder de riem gestoken en er toe bijgedragen om hen mentaal zo sterk mogelijk in het veld te brengen. Deze uittocht wekte herinneringen aan onze vroegere reis per extra trein naar Venlo, toen het 1^e klasse-schap  werd bevochten. Nu werden echter alle records gebroken en naast de eindeloze rij auto’s, LTM en andere bussen , reisden tallozen per spoor en zelfs per fiets om hun favorieten aan te moedigen. Er was bij wijze van spreken geen bruikbare kruiwagen meer in Brunssum op te duikelen.

De wedstrijd

De eindeloze file auto’s vormde voor de actieve VVV bestuurders geen probleem en ook op de grote mensenvloed hadden zij voldoende gerekend, zodat de gehele organisatie geruisloos zonder noemenswaardige strubbelingen verliep. Over de wedstrijd wil ik kort zijn, daar deze elders in ons blad nog apart onder de loep wordt genomen. Het kardinale punt in de wedstrijd was het doelpunt, dat Piet Bruist reeds binnen 10 minuten wist te scoren en dat een laaiend enthousiasme bij onze aanhang teweeg bracht. De zenuwen speelden een overheersende rol en we mochten ons gelukkig prijzen dat PSV in de buurt van ons strafschopgebied de kluts kwijt raakte. Met een allesbehalve veilige 1-0 voorsprong werd van doel verwisseld. Toen in de tweede helft Frits de Graaf de achterhoede passeerde, verkeerden we in een hoera stemming, die echter spoedig tot het nulpunt daalde, toen PSV haar beste spel opdiepte en onze verdediging onder zware druk bracht. Toen van Elderen , die naar onze smaak wat al te veel bewegingsvrijheid genoot, met een loeiende kogel de stand op 2-1 had gebracht, werd de spanning welhaast ondragelijk. Met kloppende harten en als maar op de traag voortsukkelende horlogewijzers blikkende, werd het verlossende sein van scheidsrechter Aussems afgewacht. Nooit heeft een fluitsignaal ons lieflijker in de oren geklonken.

Laatste krachtinspanning te Venlo…. toen luidde de kampioensklok

Er zijn van die mooie verwachtingen in een mensenleven die werkelijkheid worden, ook in een sportleven. Als voetbalverenigingen van die bekende mijlpalen slaan, vergeef me deze veel gebruikte  cliché, dan is een voetbalkampioenschap een aparte parel in die jarenkrans. En met recht hadden ook wij  gedacht aan een kampioenschap, om aan ons 30-jarig bestaan een mooiere glans te geven. En met  dat doel gingen we van start. Moeten we nog vertellen hoe hopeloos dat dit gebeurde. Het is niet onze bedoeling om nog eens die eerste slordigheidjes naar voren te halen om nog eens opnieuw te schrijnen, maar de zoete smaak is veel lekkerder als je eerst nog eens de bitterheid proeft. Bovendien wordt ons verhaal vollediger als we alle competitieresultaten nog eens in ’t kort de revue laten passeren. We begonnen dan met een paar nederlagen die niets waren voor onze stand en ook al niet strookten met onze plannen. Zo had men ons dan de rode lantaarn in de hand gedrukt en na kort beraad kwamen we tot de conclusie dat dit toch niets was voor ons kunnen en ons doen. Daar moest dus maar verandering in komen. Toen begonnen we met zevenmijlslaarzen aan onze opmars. Koploper PSV werd op de negende competitiedag achterhaald en op de tiende dag stapten we dan maar voorbij. We kregen zelfs een voorsprongetje en stapten op de dertiende, veertiende en zeventiende competitiedagen wat onzeker naar de eindstreep, terwijl we de adem van onze ernstigste mededinger al in de nek voelden. Maar dat ene zweepte ons weer voort: het kampioenschap bij ons 30-jarig bestaan. We mochten niet meer struikelen met de haven in zicht. Dat zou al te erg zijn. onze tegenstander lag intussen vlak naast ons bij de laatste ruk en we kwamen gelijk aan de streep. Daar kon geen der anderen nog invloed op uitoefenen wat dan in andere woorden heet, dat er een beslissingswedstrijd zou moeten worden gespeeld. Ik kan hier moeilijk onder woorden brengen wat zo’n gebeurtenis van je geest en lichaam vergt…. en van je zenuwen. Het klinkt wel een beetje gek omdat hier te vertellen, maar feiten zijn feiten en daaraan verander je niets al ga je dan ook met een stevige 3-0 overwinning, op een tegenstander van formaat zoals VVV, in de rug voor de beslissing in het strijdperk. We spraken elkaar, na een goede mentale injectie, nog de nodige moed in om de overtuiging, dat we het halen konden, nog wat meer kracht te geven en toen kwam dan de grote dag. We gingen niet alleen naar Venlo, om in een ijskoude omgeving de warmte te missen van een aansporende aanmoediging. Neen hoor, een legioen van trouwe aanhangers vergezelde ons en dat heeft ons goed gedaan, dat kan ik u verzekeren. Met stalen zenuwen knoopten we de veters van onze voetbalschoenen en trokken we ons blauwwitte shirt over ons hoofd en toen kwam dan de strijd waarin ons devies was: “jongens zet ‘m op”. Zullen we ooit kunnen vergeten wat we aan emoties beleefden toen Piet Bruist na tien minuten, volgens de voetbalverslagen de bal langs Steiger joeg en op het scorebord voor ons een 1 zagen staan en voor PSV een 0 en ons legioen “hup hup SV Limburgia” brulde. En het hamerde in ons hoofd: we moeten kampioen worden en het kan. Maar ook PSV vond zo’n kampioenschap begerenswaardig en nog altijd de moeite waard om te proberen ons die voorsprong van één doelpunt te ontnemen. Maar we speelden en zwoegden tegen die elf roodwitte Eindhovenaren die met evenveel recht als wij streden voor dat mooie doel: het afdelingskampioenschap. En na 45 minuten was het nog 1-0 voor ons en gingen we thee drinken en wat rusten om nieuwe krachten te verzamelen voor de volgende 45 minuten. En de tweede helft begon al even bemoedigend als de eerste omdat Frits de Graaf na tien minuten opnieuw een gat schoot in het PSV doel 2-0! Ons legioen danste en sprong en brulde nog harder. Maar de prikkel bij PSV werd door de 2-0 achterstand nog sterker. En maar werken jongens om die roodwitte duivels geen duimbreed grond cadeau te geven. Het werd een hoge druk op ons doel, ik ben niet technisch genoeg om te vertellen hoeveel atmosfeer die druk wel was, maar hij was zo hoog, dat drieëntwintig minuten voor tijd een deuk in ons doel werd gedrukt en PSV had gescoord. Dat was 2-1. En toen kwamen drieëntwintig zenuwslopende en helse minuten waarin PSV sloeg in de goede betekenis van het woord. Maar we bleven terugslaan om niet groggy te gaan. Ons legioen sidderde terwijl we onze laatste reservekrachten begonnen aan te spreken. Zouden ze voldoende zijn? Nog een kwartier. Die roodwitte duivels flitsten maar voor ons doel heen en weer. Van onze voeten en ons hoofd werd in letterlijke en figuurlijke betekenis alles gevraagd. Nog 10 minuten. Het PSV offensief bereikte zijn hoogtepunt. Nog vijf minuten. Volhouden jongens! Schreeuwde ons legioen. Nog 4 minuten , weer een PSV aanval. Nog 3 minuten en nog steeds hielden we stand. Nog twee minuten. De tanden op elkaar jongens. Nog één minuut. Toen werd de laatste PSV aanval afgeslagen en klonk het laatste signaal van scheidsrechter Aussems en we waren kampioen. We hadden alle de slag overleefd zelfs ons legioen, dat het terrein opstormde om ons op de schouders te laden voor het eerste gedeelte van een triomfale tocht onder het devies: in Venlo begint de Victorie. Toen drukten de sportieve PSV spelers ons de hand wat ons zeker zoveel plezier schonk. Met deze laatste succesvolle krachtsinspanning hadden we ons gestelde doel bereikt en de kroon op ons werk gezet. En nou komt dan dat verlengstuk dat “kampioenscompetitie”heet. “Inspiraties”zegt u. Ook daarover kun je wel praten maar zeggen en doen is twee. Op het laatste komt het aan. Wij zullen in de strijd om het landskampioenschap ook onze beste krachten geven om de clubkleuren hoog te houden. En we rekenen daarbij weer op ons legioen, dat ons in de laatste wedstrijd zo trouw naar Venlo volgde en ons een onmisbare steun schonk.

Gelauwerd

De spanning ontlaadde zich à la minute in een daverende geestdrift en in triomf werden onze dappere elf op de schouders van het terrein gedragen. SV Limburgia was kampioen! Voor de tweede maal in onze voetbalhistorie werd het kampioenschap in de 1^e klasse behaald! Was het een wonder dat de vreugderoes geen einde scheen te nemen? Als eerste trad dhr. v.d. Bosch aan, die de kampioenen hulde bracht voor dit kranige competitiebesluit en hen veel succes toewenste in de komende kampioenswedstrijden. De PSV voorzitter, dhr. Voorwinde , omhing aanvoerder Willy met een fraaie lauwerkrans en wenste ons geluk met het behaalde resultaat. Hij sprak zijn dank uit voor de faire wedstrijd en hoopte dat SV Limburgia met dezelfde energie het zuiden in de strijd om het landskampioenschap zou vertegenwoordigen. Voorzitter van Daalen was de volgende spreker en met een hartelijke speech en een 2^e lauwerkrans bracht hij hulde namens VVV.

Bravo PSV

Wat ons zeer aangenaam heeft getroffen, was de hulde die PSV ons na afloop van deze zo belangrijke strijd gebracht heeft. Buiten de speech van voorzitter Voorwinde en het aanbieden van de lauwerkrans , kwamen de PSV spelers de onzen persoonlijk de hand drukken , een geste die zeer op prijs werd gesteld. De drie faire en prachtige wedstrijden die onze ploegen in dit seizoen tegen elkaar hebben gespeeld, getuigden van een gezonde en sportieve rivaliteit en waren een propaganda voor ons zuidelijk voetbal. Gaarne sluiten wij ons aan bij het dankwoord van onze praeses. Dank aan de sportieve PSV spelers , die de ongetwijfeld grote teleurstelling zo sportief wisten te dragen.

De foto toont ons team in stadion De Kraal te Venlo voorafgaand aan de wedstrijd. De in het ziekenhuis verblijvende doelman Sjra Jacobs is toegevoegd op de foto. Het verslag van het Limburgsch Dagblad kunt u hier lezen.
De eerste wedstrijd om de strijd voor het landskampioenschap wordt gespeeld op 10 april tegen Maurits.

Bestuur BSV Limburgia