Kerkrade – SV Limburgia 13 november 1949

In twee maanden van de onderste naar de bovenste plaats. 
                                                                                                                                                                                           “Het kan verkeren”, zei wijlen Bredero eens en de goede man heeft daarmee al dikwijls gelijk gekregen. Twee maanden geleden droegen we een beetje beschaamd de rode lantaarn.  Dat was werkelijk wat onwennig ; de positie benard en voor ons doen toch wat al te bescheiden. Wat zou je in zo’n geval anders doen dan goede voornemens maken na een diepgaande (wat leuk is toch zo’n woordspeling) overpeinzing en een vuist zetten in je zak. En toen zijn we dan op verbeten wijze begonnen aan een zware klimpartij langs de competitieladder, iedere zondag opnieuw een tegenstander passerend. De koplopers zagen ons naderen, misten een paar keer een sport van de ladder bij hun klimpartij en zo stonden we dan pal naast hen toen we acht wedstrijden hadden gespeeld. Dat was natuurlijk heel leuk, maar wij in onze ploeg zeiden tot elkaar: een van ons twee zal de volgende keer een misstap doen of beiden een halve. Als we beiden een halve misstap doen blijven we gelijk en als een van ons twee dan toch een misstap doet , laten we dan zorgen dat wij het niet zijn. Nou, dat is dan ook gebeurd geheel volgens plan, waarmee we nu ook weer niet willen zeggen, dat gemakkelijk gemaakte plannetjes in de praktijk steeds zijn te verwezenlijken. Nee hoor, zo eenvoudig gaat dat niet en dat zullen we dan nu eens met wat meer woorden en duidelijk proberen te vertellen.
Na de wedstrijd tegen MVV, die we met 2-1 wonnen en waarin enkele correspondenten meenden de waarheid geweld te moeten aandoen door een beetje opvallend te liegen (we trekken ons daar echter niets van aan) gingen we naar Kerkrade , een van de laagst geplaatsten. Dat laaggeplaatst moet je in onze afdeling echter niet als een teken van zwakheid zien. Hebben we zelf ook niet in die positie verkeerd, waarmee we maar willen zeggen, dat elke tegenstander ’n zwaar te verorberen kluif is. Het zag er in die wedstrijd op een gegeven ogenblik niet zo helder voor ons uit. Donkere wolken, in de vorm van een nederlaag, pakten zich boven ons hoofd samen en ik dacht zelfs dat we die sport op de competitieladder weer zouden missen. Maar toen er eindelijk een lichtstraaltje doordrong in de vorm  van een gelukkig doelpunt van Piet, klaarde de hemel helemaal op, want een schot van Frits Cox tegen de paal bracht de bal opnieuw voor ons geschut in stelling, en de volgende kogel, nu van Piet, was raak, dus 1-2 voor ons. Die voorsprong hebben we met succes verdedigd, tegen een fel aanvallende Kerkrade, waarbij eerlijk gezegd vrouwe Fortuna lieflijk naar ons lonkte, maar dat mag ook wel eens een keer. En het is ook niet de bedoeling onze verdediging de kroon van het hoofd te stoten, want er zijn heel wat mensen tot de ontdekking gekomen dat ze er zijn mogen, niet het minste de mensen die deskundigheid bezitten. Gerard steekt in topvorm en met hulp van de vijf anderen is onze verdediging momenteel  zo, dat je van goeden huize moet komen als je als voorhoede gaten in ons fort wilt schieten.

Op de foto Piet Bruist  de man van de wedstrijd met 2 doelpunten.

Het verslag van de thuiswedstrijd tegen PSV volgt op 20 november.

Bestuur BSV Limburgia